
حفاظت از بافتهای تاریخی در ایران در مقایسه با دنیای غرب، تلاشی نوپا محسوب میشود. در اروپا این دغدغه از سال ها پیش و همگام با صنعتی شدن جوامع رشد کرد. پیشرفتهای تکنولوژیک قرن بیستم که با فراهم ساختن امکان تولید نسخههای متعدد از آثار هنری، در ابتدا منادی دوران نوینی پنداشته میشد که هنر را از دسترس برگزیدگان جامعه خارج کرده و به میان عموم مردم میآورد، به سرعت جنبههای مخرب خود را آشکار کرد.